कार

याचं महिन्यात १ तारखेला बलेनोचे(कार) १ वर्ष पूर्ण झाले. तसे मी या अगोदर “कार” पुराण या मालिकेत दोन भाग लिहिले आहेत. तर गाडीला १ वर्ष पूर्ण झाल्या बद्दल आणि त्यावरील अनुभवा साठी तिसरा भाग लिहायला काहीच हरकत नाही. नाही का?

मा‍झ्या सोसायटी मध्ये मी दररोज थोडा वेळ चालतो. एक दिवस मला लाल रंगाची बलेनोची गाडी चमकत असताना दिसली. दुसर्‍या वेळेस कार मालक त्या गाडीची एकदम आत्मीयतेने पोलिश लावून पुसत होता. गाडी एकदम चकाकत होती. दररोज अर्धा तास तो गाडी स्वच्छ करतो. त्यामुळे त्याची गाडी एकदम टापटीप असते. त्याचे कार सोबत एक खास जवळीक किंवा बंध जाणवले. तशी मला कधी भावनिक आत्मीयता जाणवली नाही कार सोबत. कारण मी कधीच गाडी स्वत: धुतली नाही आणि कधी वेळच दिला नाही गाडी चालवण्याशिवाय. तसे गाडीला सुद्धा भावना असतात हे सप्रमाण सिद्ध होते कारण लॉरा, पिंटो कारच्या पाठीमागे इमोशन(Emotion) असे लिहिले आहे. बऱ्याच कार वर माझी कार (My Car) असे लिहिलेले असते. माझी कार (My Car) नावाचा वितरकच पुण्यात आहे.

कार वितरण स्वीकारण्यासाठी मी एक तारखेला १.३० वाजता निघालो. पु.ल. यांनी म्हंटल्या प्रमाणे तिकिटाचे आरक्षण केले तरी आम्ही गार्डाच्या डब्बात जाणार त्या प्रमाणे मी किती ही वेळेचे नियोजन केले तरी मला किमान एक तास तरी उशीर होणार. अश्या वेळी मित्राचा किंवा नातेवाईकाचा पूर्वानुभव कामास येतो. माझा नातेवाईक मा‍झ्या अगोदर ठरवलेल्या वेळेत पोहोचला होता. त्याने त्याच्या पारखी नजरे खालून गाडीची पाहणी केली त्याचे रंगा बद्दल निरीक्षण बरोबर निघाले. गाडीच्या रंगावर धूळ आणि वाहतुकी मध्ये कागद लागून गाडीचा रंग काही ठिकाणी खडबड वाटत होता. मग गुणवत्ता व्यवस्थापिके सोबत बोलणे झाले. त्यांनी (लेप) कोअटींग करून देतो असे सांगीतले. तो पर्यंत मी बाकीचे राहलेले पैसे भरले आणि दस्तऐवज घेतले. त्यांनी कारच्या रंगावर वर प्रक्रिया करून एक तासात कार परत आणली. तरी मुळ समस्या तशीच होती. मला वस्तु निर्मिती व्यंग आहे यांची शंका यायला लागली. पण तसे काही नव्हते. शेवटी दोन प्रयत्ना नंतर काम झाले आणि कार घरी जाण्यासाठी सज्ज झाली. मग काय आई वडीलांनी पूजा केली आणि प्रात्यक्षिक नंतर आम्ही घरी जाण्यास सज्ज झालो.