कविता

मन जसे ओहळाच पाणी दंवबिंदू फुलावर पडल्या वाणी मिसळणे माझा गुणधर्म तृष्णा भागवणे पुण्यकर्म मी एकरूप निसर्गाशी इमान मात्र स्वःधर्माशी ना पाप पुण्याची भाषा निखळ प्रवाही हीच आशा रमतो स्वत:त, ना जगाची फिकीर घेतो साठवून दुखांना जसा फकीर माझ जगणे प्रवाही माझ रूप प्रवाही प्रवास अति दूरवर राहतो प्रवाही पुढे मी घेतो नदीचा आकार स्वः