कथा

बागेश्री ती तिच्या दुनियेत मग्न राहायची. ती स्व‍च्छंदी असल्यामुळे सगळ्या सोबत रमायची. पण आजोळी यायला टाळायची आप्पा मुळे. आप्पाच्या फटकळ वागण्यामुळे तिला इथे करमायचे नाही. आनंद आपल्या लाडक्या भाचीला आणि बहिणीला घेण्यासाठी स्टेशन वर आला होता. आज आप्पा खुप खुष होते. दिवाळी निमित्त घरी पाहुणे आले होते. नातवंडे, पाहुणे, सुना, मुला मध्ये आप्पाचा जीव रमायचा. आप्पाची मुलगी वसुधा सुद्धा आपल्या मुलीला बागेश्रीला सोबत घेऊन आली होती. आजोबा सोबत तसे बागेश्रीचे जास्त काही जमायचे नाही.  पण आईच्या आग्रहा खातर ती आली होती. पण या वेळेस बागेश्री आप्पा आनंदी वाटले नाहीत. तिला जाणवले आप्पाच्या बोलण्यात एक शब्द सारखा येत होता. तो म्हणजे “मला काही अपेक्षा नाही” आत्ता यमराज जरी आले तरी मी जाण्यास तयार आहे. तिच्या मनात विचार आला की आप्पा सतत असा का विचार करत असावेत.

आज परत तिची तीव्रतेने आठवण येत होती. आयुष्याच्या या वळणावर आपण किती एकटे आहोत हे स्वत: ला जाणवत होते. आयुष्य सगळे द्वेष करण्यात गेले. पैसे असले तर सगळे साथ देतात पण पैसे नसल्या वर माणसाची खरी किंमत कळते.

रूपाने वैभवी दिसायला चारचौघी सारखी. रंगामुळे सामान्य दिसणारी, शिक्षण बेताचे, पण परिस्थिती ने बरेच काही शिकलेली. माणसाच्या गर्दीत डाव्या रूपा मुळे उठून न दिसणारी. शारीरिक व्यंगामुळे कधी-कधी विचित्र वाटणारी. पण देव एका हाताने घेतो आणी दुसर्‍या हाताने देतो. रूपाने जरी डावी असली तरी ती बोलण्यात चतुर आणि कामात हुशार. तिला कामाचा उरक भरपूर. मुख्य म्हणजे आहे त्या परिस्थितीशी जुळवून राहणारी. टापटिप राहून घर सावरणारी.

आज आनंदी बाई खुपच गडबडीत होत्या. कारण त्यांच्या पिऊचा आज वाढदिवस होता. जोरात तयारी चालली होती. सुषमा त्यांना सूचना देत होती. घराची सजावट पूर्ण होत आली होती. तेव्हड्यात पिऊ धावत आली. आनंदी बाई ने तिला कडेवर उचलले. पिऊ लगेच त्यांना बिलगली. संध्याकाळी 6 ला कार्यक्रम सुरू झाला. सुषमा-अजय अगत्याने सगळी कडे लक्ष्य देत होती. कार्यक्रम व्यवस्थित पार पडला. सोसायटीतील लहान मुले आणि मुली आली होती. केक कटिंग, गेम्स झाल्या नंतर छोटासा फराळ होता. आनंदी बाई किचन मध्ये काम करत ओळखीच्या लोकांना भेटत होत्या. पिऊचे सर्व आवडते लोक आनंदी बाईच्या सुध्दा आवडीचे होते. सगळे जण निघून गेल्या वर आनंदी बाई ने पिऊला गिफ्ट दिले. पिऊने गिफ्ट घेतले पण सुषमा नको म्हणत होती. पण आनंदी बाईच्या पिऊ वरच्या प्रेमामुळे सुषमाने जास्त आढावेढे घेतले नाहीत.

आज परत तीच भूमिका साकारून टीव्ही मालिकेची त्रासदायक कामाची शिफ्ट संपवून नितीन घरी आला. नितीन ही भूमिका बऱ्याच दिवसांपासून निभावतोय. आत्ता नितीन या क्षेत्रात स्थिरावला. त्याला जुने दिवस आठवले. नितीनला कलाकार होण्यासाठी खुप संघर्ष करावा लागला. एक छोट्याश्या गावातून तो मुंबईत मोठी होण्याची स्वप्नं घेऊन आला होता. शिरीष या मित्राच्या खोलीत त्याने तात्पुरते बस्तान बसविले. छोटी – छोटी कामे करून तो फिल्म सिटी मधे काम शोधायचा. त्यासाठी त्याला फिल्म प्रोड्यूसर अणि डायरेक्टर कड़े भरपूर चकरा माराव्या लागल्या.

दिवाकर आणि नरेश हे दोन चुलतभाऊ एका निसर्गरम्य गावात वाढली. गाव तस लहान…एका बाजूने वाहत जाणारी नदी… दुसर्‍या बाजूला डोंगर… चारही दिशेला असलेली खेडी… जवळच असलेले २ तलाव… मेन रोडमुळे वाहनाची वर्दळ… आणि मधोमध मंदिर…

त्यांची घरे एकमेकांच्या बाजूस होते. तसे तर एकमेकांची ओळख सांगताना ते फक्त हा माझा भाऊ आहे अशी करून देत. चुलत वा सख्खे भाऊ असे मनात सुध्दा येत नसे. ते बालपणाचे सुरेख दिवस होते. सगळी भावंड मिळून खेळत, अभ्यास करत व दंगा-मस्ती करून मस्त पैकी एकत्र जेवण करत असत. दोघा मधला ‘बॉन्ड’ खुपच छान होता. त्यांच्या सोबत अजूनही भावंडे होती पण दोघं मिळून खुप धिंगाणा, गोंधळ करत. पूर्ण गाव भर फिरून येताना खुपच मजा येत असे.