लघुकथा

आत्त्याबाई मला चहा पाहिजे होता. करते की मग “गरोदर असलेल्या सूने साठी चहा सुद्धा करू शकत नाही का?” तसे नाही हो आत्त्याबाई, तुम्ही ज्यांची सारखी आठवण करतात त्या मालती ताईच्या हातचा चहा पाहिजे. तसे सासू म्हणजे यशोदा बाईना आठवले की चहा घेताना आपसूकपणे मालती ताई आणि चहा सोबत गप्पा या आठवायच्या. त्यामुळे सूने सोबत चहा घेते वेळेस हा विषय सारखा निघायचा. चहाचा विषय निघाला की आपसूकच मालती ताईचे नाव यायचे. मालती ताईचा चहा किती चांगला असायचा हे आवर्जून सांगायच्या. अगं मालती ताई आत्ता राहिल्या दुसर्‍या गावात. आत्ता कुठून आणून देऊ तुला चहा. त्या गोष्टीला आत्ता बरीच वर्ष झाली. तसे यशोदा बाई आठवणीत हरवल्या.

उमा आज आपल्या मैत्रिणीच्या घरी(पद्मिनी) कामानिमित्त कडे आली होती. पद्मिनीची आई शांता काकू उमाच्या सख्या नसल्या तरी जुन्या भावकीतील नातेवाईक होत्या. पद्मिनी वर्ग मैत्रिण असल्यामुळे उमेचे तिच्या घरी जाणे येणे होत असे. पद्मिनी सोबत तिच्या खोलीत बोलत असताना सहजच निरागस पणे सांगीतले की, तिला स्थळ बघायला घरच्यांनी सुरुवात केली आहे. पुढील आठवड्यात तिला बघायला पाहुणे येणार आहेत असे सुद्धा सांगीतले. चहा-पाणी केल्यानंतर उमा घरी गेली.

तुषारचा आज ऑफिस मध्ये शेवटचा दिवस होता. त्याच संध्याकाळी त्याने ऑफिस मधील मित्रांना पार्टी साठी बोलावले होते. त्यासाठी त्याने सगळ्यांना तशी ई-मेल केली होती. त्यात मंगेशला सुद्धा आमंत्रण दिले होते. तुषार आणि मंगेश मध्ये काही विशेष मित्रत्वाचे संबंध नव्हते. पण त्याला स्वत:ला मंगेशला आमंत्रित करावेसे वाटले. यांचे उत्तर तुषार कडे नव्हते.

पण मंगेश पार्टीला आला आणि त्याने खूप मौज मस्ती केली. तुषारला वाटले की तो स्वतः कंपनी सोडून जाणार आहे आणि त्यामुळे मंगेशच्या मार्गातील काटा निघाला म्हणून मंगेश खुष आहे का? की मित्राच्या आनंदात मंगेश खुष आहे हे समजत नव्हते. पण दोघांनी जेवण मस्त पैकी एन्जॉय केले. त्यांच्या सोबत बरीच मित्र मैत्रिणी सुद्धा होत्या. सगळे एकमेकांच्या आठवणी सांगण्यात मशगुल झाले होते.

बागेश्री ती तिच्या दुनियेत मग्न राहायची. ती स्व‍च्छंदी असल्यामुळे सगळ्या सोबत रमायची. पण आजोळी यायला टाळायची आप्पा मुळे. आप्पाच्या फटकळ वागण्यामुळे तिला इथे करमायचे नाही. आनंद आपल्या लाडक्या भाचीला आणि बहिणीला घेण्यासाठी स्टेशन वर आला होता. आज आप्पा खुप खुष होते. दिवाळी निमित्त घरी पाहुणे आले होते. नातवंडे, पाहुणे, सुना, मुला मध्ये आप्पाचा जीव रमायचा. आप्पाची मुलगी वसुधा सुद्धा आपल्या मुलीला बागेश्रीला सोबत घेऊन आली होती. आजोबा सोबत तसे बागेश्रीचे जास्त काही जमायचे नाही.  पण आईच्या आग्रहा खातर ती आली होती. पण या वेळेस बागेश्री आप्पा आनंदी वाटले नाहीत. तिला जाणवले आप्पाच्या बोलण्यात एक शब्द सारखा येत होता. तो म्हणजे “मला काही अपेक्षा नाही” आत्ता यमराज जरी आले तरी मी जाण्यास तयार आहे. तिच्या मनात विचार आला की आप्पा सतत असा का विचार करत असावेत.

आज परत तिची तीव्रतेने आठवण येत होती. आयुष्याच्या या वळणावर आपण किती एकटे आहोत हे स्वत: ला जाणवत होते. आयुष्य सगळे द्वेष करण्यात गेले. पैसे असले तर सगळे साथ देतात पण पैसे नसल्या वर माणसाची खरी किंमत कळते.

रूपाने वैभवी दिसायला चारचौघी सारखी. रंगामुळे सामान्य दिसणारी, शिक्षण बेताचे, पण परिस्थिती ने बरेच काही शिकलेली. माणसाच्या गर्दीत डाव्या रूपा मुळे उठून न दिसणारी. शारीरिक व्यंगामुळे कधी-कधी विचित्र वाटणारी. पण देव एका हाताने घेतो आणी दुसर्‍या हाताने देतो. रूपाने जरी डावी असली तरी ती बोलण्यात चतुर आणि कामात हुशार. तिला कामाचा उरक भरपूर. मुख्य म्हणजे आहे त्या परिस्थितीशी जुळवून राहणारी. टापटिप राहून घर सावरणारी.

आज आनंदी बाई खुपच गडबडीत होत्या. कारण त्यांच्या पिऊचा आज वाढदिवस होता. जोरात तयारी चालली होती. सुषमा त्यांना सूचना देत होती. घराची सजावट पूर्ण होत आली होती. तेव्हड्यात पिऊ धावत आली. आनंदी बाई ने तिला कडेवर उचलले. पिऊ लगेच त्यांना बिलगली. संध्याकाळी 6 ला कार्यक्रम सुरू झाला. सुषमा-अजय अगत्याने सगळी कडे लक्ष्य देत होती. कार्यक्रम व्यवस्थित पार पडला. सोसायटीतील लहान मुले आणि मुली आली होती. केक कटिंग, गेम्स झाल्या नंतर छोटासा फराळ होता. आनंदी बाई किचन मध्ये काम करत ओळखीच्या लोकांना भेटत होत्या. पिऊचे सर्व आवडते लोक आनंदी बाईच्या सुध्दा आवडीचे होते. सगळे जण निघून गेल्या वर आनंदी बाई ने पिऊला गिफ्ट दिले. पिऊने गिफ्ट घेतले पण सुषमा नको म्हणत होती. पण आनंदी बाईच्या पिऊ वरच्या प्रेमामुळे सुषमाने जास्त आढावेढे घेतले नाहीत.